Maria Montessori jest zaliczana do grupy wielkich reformatorów szkoły tradycyjnej, którzy mają również swój bezpośredni udział w tworzeniu podstaw pedagogiki dzieci ze specjalnymi potrzebami.

Teoria Montessori, stosowana w pracy z dziećmi o prawidłowym rozwoju intelektualnym, równie dobrze sprawdza się w pracy z dziećmi opóźnionym rozwojem psycho-ruchowym. Zaletami metody w tym wypadku jest troskliwość, z jaką montessoriański nauczyciel odnosi się do dziecka, proponując mu zajęcie się specjalnie dobranymi pomocami dydaktycznymi.

Montessoriańskie pomoce dydaktyczne są atrakcyjne i zachęcają do wytrwałości w pracy, przez co dają maksimum prawdopodobieństwa osiągnięcia sukcesu. Dzięki pomocom dziecko w łatwy sposób przechodzi od myślenia konkretnego do abstrakcyjnego.

Ponadto metoda Montessori dostarcza ćwiczeń praktycznych, bezpośrednio związanych z kształceniem zaradności i współżycia w środowisku.

Podstawą metody Montessori jest nauczanie wielozmysłowe. Umożliwia to oddziaływanie na wiele zmysłów, co jest warunkiem niezbędnym do powstawania skojarzeń w procesie zdobywania doświadczeń i wiedzy. Podstawowy zasób pojęć, jakimi musi się posługiwać dziecko, aby móc zrozumieć otaczający je świat, bywa przyswajany tylko na drodze wielokrotnego powtarzania odbieranych przez nie wrażeń i kojarzenia ich z odpowiednimi nazwami i sytuacjami.

Dlatego metody stosowane w postępowaniu rehabilitacyjnym z dziećmi okazują się najskuteczniejsze wtedy, gdy opierają się na uaktywnianiu różnorakich funkcji spostrzeżeniowych, pamięci, różnicowania bodźców, ćwiczeniu uwagi oraz na kojarzeniu ze sobą wrażeń wielozmysłowych.

Zajęcia rewalidacyjne wspomagające sferę ruchową są połączone z innymi rodzajami zajęć, rozwijającymi np. zasób pojęć słownych, czy też wyrabiających u dziecka orientację przestrzenną. Wymóg uaktywniania sfery ruchowej realizowany jest przy okazji wykonywania każdego rodzaju pracy z materiałem montessoriańskim.

Przystosowanie materiału montessoriańskiego do potrzeb dzieci z orzeczeniem nie nastręcza dużych trudności. Część materiału może być stosowana bez żadnych adaptacji. W przypadku stosowania go przez dzieci niewidome, zamiana kolorów na zróżnicowaną fakturę, lub alfabetu drukowego na alfabet Braille’a jest mechaniczna (przy zachowaniu określonych reguł).

Afazja jest zaburzeniem dotyczącym rozumienia mowy albo wyrażania słowami myśli, mimo niewystępowania nieprawidłowości w obrębie aparatu mowy. Czytanie i pisanie, jako ściśle związane z mową, są często zaburzone w przebiegu afazji. Zgodnie z wynikami badań przeprowadzonych przez ostatnie dwie dekady w wielu krajach, afazja/SLI może dotyczyć nawet 7-8 % dzieci. Dla porównania dzieci z Zespołem Downa lub z autyzmem w grupie pięciolatków to mniej niż jeden procent. Według szacunków w Polsce jest około 300 tysięcy dzieci z SLI. Większość z nich nie jest diagnozowana i nie ma możliwości otrzymania należnej pomocy.

Odsyłamy do szczegółowych informacji na temat afazji umieszczonych na stronie FUNDACJA AFAZJA

Odsyłamy również do broszurek na temat SLI

ibe-SLI-podstawowe-informacje-dla-rodzicow-i-nauczycieli

IBE-prezentacja-sesja1-SLI

Specyficzne zaburzenia czytania i pisania należą do grupy specyficznych zaburzeń umiejętności szkolnych, obejmujących między innymi zjawiska nazywane dysleksją rozwojową (specyficzne zaburzenia czytania) oraz dysortografią (specyficzne, izolowane zaburzenia pisania). Odnoszą się one do przypadków, w których nasilonych zaburzeń w opanowaniu czytania i /lub pisania nie da się wyjaśnić przez odwołanie do czynników niezwiązanych ze specyfiką czytania i pisania, takich jak uszkodzenia neurologiczne, wady sensoryczne czy niepełnosprawność intelektualna.

Konsekwencje dysleksji rozwojowej nie ograniczają się tylko do nauki czytania i pisania, rzutują na przebieg edukacji we wszystkich aspektach, często wywołując trudności w uczeniu się matematyki, języków obcych i wielu innych przedmiotów. Wpływają także na funkcjonowanie zawodowe w życiu dorosłym.

więcej na temat DYSLEKSJI w broszurce

Dysleksja_broszura